In een tijd waar geweld ons stevig bezig houdt, er wordt zelfs gemoord om standpunten duidelijk te maken, lijkt het bijna onmogelijk om over vergeving te praten. Toch lees je meer en meer over vergeving. Is dat een opleving van christelijke waarden? Eerlijk gezegd denk ik dat niet.
Het besef dat niet vergeven meestal een verharding van jezelf veroorzaakt, ligt veel meer hieraan ten grondslag. Niet vergeven, misschien beter gezegd niet kúnnen vergeven, maakt dat je bijna alleen nog maar met pijn en teleurstelling naar je eigen leven kunt kijken. Het verziekt en vergiftigt je geest.
Moet je dan zomaar over alles heen stappen? Nee, zeker niet.
Vergeven is het overstijgen van je boosheid en je pijn, las ik ooit ergens. Maar om verder te kunnen, moet aan beiden recht gedaan zijn. Boosheid en pijn. Ze horen onverbrekelijk bij elkaar. Boosheid ontstaat uit pijn. Meestal uit pijn of frustratie die niet geuit kan worden, of pijn die niet onderkent wordt.
Wat dat betreft gaf en geeft de biecht aandacht en tijd om jezelf te onderzoeken en gehoord te worden. Dat vraagt wel een biechtvader met enig psychologisch inzicht. Maar de kern van de biecht blijft dat jij je gezien, gehoord en geliefd voelt bij God. Misschien voor je gevoel wel als enige, maar die Enige is er wél.
Een eyeopener voor mij was Désanne van Brederode. Ze schreef ergens: Jezus zegt aan het kruis niet: Ik vergeef jullie, maar hij vraagt: ‘Vader vergeef het hun want ze weten niet wat ze doen’. Als christenen moeten we God het laatste woord geven en afleren om zelf het eindoordeel uit te spreken.
Misschien is dit wel voor iedereen bedoeld. Afleren om zelf het eindoordeel uit te spreken. Daar hebben wij een rechtssysteem voor. En eerlijk is eerlijk, zelfs dat kan falen. Maar niets, geen enkele straf kan een mensenleven terugbrengen. Geen enkele straf voor een dader (m/v) kan jouw pijn ledigen. Aan het overstijgen daarvan moet je zelf werken. Misschien is dat wel de zwaarste opdracht van ons leven.
Bettineke van der Werf, werkgroep pastoraat, Agneskerk Lindenholt
(Eerder verschenen in ‘Lindenholt leeft’)
Coverphoto by Photo by Giulia Bertelli on Unsplash.
