Zaterdag 5 november was voor mij een grote dag: ik ben gewijd tot diaken. Het is een bevestiging van mijn roeping tot het priesterschap en de grootste stap die aan mijn priesterwijding voorafgaat. Het deed me veel goed om te ervaren hoeveel mensen met mij naar mijn wijding toe meeleefden. Velen van jullie heb ik zelfs op mijn wijding gezien. Daar ben ik erg dankbaar voor. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.
Mijn status is ineens veranderd. Ik ben ineens diaken. Ik heb beloofd celibatair te leven en trouw te zijn aan de bisschop. Maar voel ik me dan ook ineens anders? Voel ik de genade nu door mijn aderen stromen en ben ik nu een halve heilige?
Ik voel me verrassend mezelf. Ja, ergens voel ik me anders, maar je laat jezelf niet achter bij een wijding. Dat is hopelijk herkenbaar voor iedereen. Ons leven kent kleine en grote veranderingen. We veranderen van baan of school. We trouwen en worden vader of moeder. We veranderen, maar we nemen onszelf altijd mee.
We zijn allemaal uniek. Onze relatie met God is ook uniek, maar daar zit een aspect in dat voor iedereen hetzelfde is. God houdt van jou, zoals je bent. Met al je gebreken en sterke kanten. Hij gaat samen met jou de weg van je leven, juist omdat je uniek bent. Zelfs heiligen zijn heel divers. Ook zij namen zichzelf mee op weg naar God en God omhelsde hen helemaal. We mogen dan ook gerust zijn: als je op weg wilt gaan met God, mag je jezelf meenemen.
Nick Kersten