De EFFATA geloofsgemeenschap heet u welkom.

Hier is een stoel voor wie moe is,

Hier is hoop voor wie verdwaald is,

Hier is liefde voor wie ontmoedigd is,

Hier is geloof voor wie twijfelt,,

Hier ben je verwacht zoals je bent,

want God heeft op jou gewacht.

            STA EVEN STIL

bewonder de schoonkeid van deze kerk.

Adem in het verleden van dit huis je eigen nieuw begin,

            SLUIT JE OGEN, WORD EVEN STIL.

Misschien hoor je de echo van Gods woord.

            GA EVEN ZITTEN,

vouw je handen, open je hart.

              BID,

en als je dat niet kan,

ga dan toch naar huis met onze groet:

             VREDE EN ALLE GOEDS.

 

Column van Zr. Nadia Kroon,  Dominicanes en theoloog.   

Worstelen

Acht jaar duurde het. Acht jaar waarin ik piekerde over de overstap van protestant naar katholiek. Acht jaar wikken en wegen, innerlijke worstelingen en gewetensconflict – tot een Netflix-documentaire de doorslag gaf.

Ik ben opgegroeid in een christelijk-gereformeerde kerk waar vrouwen geen ambtsdrager mochten worden. Dat wilde God niet, zei men, en daar had Hij geen reden voor. Ik dacht: Hij wil mij gewoon niet, omdat ik een vrouw ben. Vroeger scheen God tenminste nog gevonden te hebben dat vrouwen moreel en intellectueel minderwaardig waren. Toen had Hij nog een reden. De goede oude tijd…

Als kind had ik een heel levendig geloof. God was mijn beste vriend bij wie ik veilig was, zelfs toen ik op school werd gepest. Tot ik ontdekte dat het God zelf was, die mij niet wilde hebben. Niet omdat ik de capaciteiten niet had om in de kerk te werken, nee, gewoon om wat ik ben. De wekelijkse confrontatie hiermee bracht op mijn twaalfde een geloofscrisis teweeg: ik voelde me gekwetst en was boos op God. Twee jaar lang stonden we op grote afstand van elkaar.

Uit iets moeilijks kan echter ook iets goeds voortkomen. Op mijn veertiende dook ik de theologieboeken in, omdat ik wilde weten of het echt waar was dat die constante afwijzing door God gewild zou zijn. Zo ontdekte ik mijn liefde voor de theologie én ik ontdekte een God die liefdevoller en beter is dan wij mensen Hem vaak voorstellen. Als student theologie worstelde ik verder: blijf ik in de kerkstroming die mij discrimineert? Een inspirerende professor nam ons mee in de gedachtewereld van de lutherse theoloog en verzetsstrijder Dietrich Bonhoeffer, die me leerde dat je van binnenuit vaak meer goeds kunt betekenen dan van buitenaf. En dus bleef ik.

De praktijk maakte uiteindelijk de keuze voor mij: ik kreeg een baan in de Protestantse Kerk in Nederland, een kerk waar vrouwen al decennialang alle ruimte hebben. Die eerste paar maanden staan me nog steeds bij: ik voelde een knoop in mijn maag oplossen, waarvan ik niet eens bewust had beseft dat ik die had.

Tegelijkertijd speelde er iets anders. In mijn laatste studiejaar had ik het kloosterleven ontdekt, dat een vonk deed overslaan die een bosbrand werd. Jarenlang worstelde ik ermee: ik had de vrijheid geproefd, een heerlijke rust. Hoe kon ik nu teruggaan naar eenzelfde beperkende structuur?

Na jaren worstelen keek ik op een dag een Netflix-documentaire over de toenemende polarisatie in de wereld. Als we op één punt van mening verschillen, zien we de ander meteen als monster. Dat komt doordat we in onze eigen bubbels vol gelijkgezinden zitten en de ander niet echt meer als vol mens zien.

De Kerk, met name onze wereldwijde katholieke Kerk, is daarentegen een plek waar we dit wel doen. Een plek waar we met al onze verschillende meningen bij elkaar zitten en het toch met elkaar uithouden, omdat God niet toelaat dat we bubbels maken. Toen herinnerde ik wat Jezus van mij (en van ons allen) vraagt: Vader, laat hen één zijn – niet door het met elkaar over alles eens te zijn, maar door de liefde die dat alles verre overstijgt. Nog geen jaar later trad ik in.