Als de een zegt: ‘Ik ben van Paulus’, en de ander: ‘Ik ben van Apollos’, bent u dan niet al te menselijk?(1 Kor 3,4)
Wie van ons is van Apollos? Niemand? Mooi, dan kunnen we dit negeren en verder doorgaan. Als we echter bij onszelf gaan kijken, blijken we misschien wel zo te zijn. Zijn we niet vaak al te menselijk? Denken we niet vaak dat onze groep in de kerk beter is dan de andere? Houden we ons soms alleen bezig met onze eigen groepjes en vergeten we dat die groepjes onderdeel zijn van de grotere gemeenschap?
We bouwen allemaal op hetzelfde fundament: Jezus Christus (1 Kor 3,11). Dat is een hele geruststelling, want het is een goed fundament. Samen bouwen we de Kerk van Christus op dit fundament. Daarin heeft iedereen een plaats en een rol. De een plant het zaadje, de ander begiet. We zijn allemaal welkom met onze eigen voorkeuren, eigenaardigheden, spiritualiteit en achtergrond. Ieder komt op zijn eigen manier tot geloof en beleeft het op een andere manier.
In onze gemeenschappen vinden we veel aardige mensen. Mensen die we kennen, mensen waarmee we vriendschappen opbouwen. Misschien beleven zij het geloof wel op dezelfde manier als wij, vinden ze dezelfde dingen belangrijk of zetten ze zich voor dezelfde dingen in. Dat is allemaal waardevol, maar het is ook een risico. Hoe vaak komen er nieuwe mensen bij in een vriendengroep? Als ik vooral uitkijk naar de ontmoeting met de mensen die ik al ken, dan richt ik mijn blik naar binnen en niet naar buiten. De mensen binnen de groep voelen zich welkom en gezien. En de mensen buiten de groep dan?
Ik ben van Paulus, hij van Apollos. En eigenlijk spreken we elkaar nooit. Hoe kunnen we ooit een uitnodigende kerk voor anderen zijn, als we niet over onze eigen muren heen kunnen kijken? Als we over onze eigen muren heen kijken, zullen we waarschijnlijk heel veel mensen zien die nog niet bij een Paulus of een Apollos horen. Misschien horen ze zelfs nog niet bij de kerkgemeenschap als geheel.
Week 18Buiten je eigen groep kijken is een hele uitdaging, maar het kan veel moois opleveren. Door met elkaar op te trekken en open te staan voor elkaar, kunnen we een open en verwelkomende kerkgemeenschap zijn voor nieuwe mensen. Maar niet alleen dat: we worden ook meer verwelkomend voor elkaar.
Nick Kersten, priesterstudent